MIORY
Chodźko Borejko Jan, opis z roku 1830
Miasteczko to obywatelskie, położone w powiecie dziśnieńskim, przed dwoma laty przeszło z guberni mińskiej do wileńskiej. Oddalone jest od miasta gubernialnego Wilna o 24 mile, od diecezjalnego Mińska o 33, od powiatowego Dzisny o siedem.
Majętność ta należy dziedzicznie do książąt Światopełków-Mirskich.
Sebastian Światopełk-Mirski w swoim miasteczku dziedzicznym Miory w 1641 roku wystawił kościół parafialny dla rzymskokatolickiego obrządku, a jego następcy, Michał, Władysław i Kazimierz w 1693 roku nadali temuż kościołowi fundusz.
Fundusz ten składał się, z:
1. Jednej włóki ziemi,
włóka = 30 morgów = 16.7928 ha przypis Redakcja Portalu, na której znajdują się kościół, plebania, szpital i budynki gospodarcze z ogrodami i polem uprawnym,
2. Folwarku Leszczyłowo, położonego w guberni witebskiej, w powiecie dryssieńskim, w odległości trzech mil od Mior, z osadą włościan, liczącą 160 mężczyzn zapisanych do rewizji i niemałym obszarem ziemi.
Użytkownikami tego funduszu byli pierwotnie trzej zakonnicy reguły św. Augustyna, później oddany został świeckiemu proboszczowi, który spełniał obowiązki parafialne po przejściu prowincji położonych za Dźwiną pod berło Rosji, a tym samym po rozdzieleniu kościoła od funduszu, tym bardziej, że i przejazd przez nowo wytyczoną granicę czasowo był utrudniony. Przebywający wówczas w folwarku Leszczyłowo proboszcz miorski, ks. Ludwik Mirski, zbudowawszy przy tym folwarku kaplicę, tutaj na stałe zamieszkał, przesyłając część dochodów na utrzymanie kościoła i kapłana w Miorach.
W następnym okresie na mocy rozporządzenia metropolity Siestrzeńcewicza zabroniono utrzymywania stosunków z kościołem i parafią leżącymi za kordonem, całkowity więc dochód z folwarku był korzyścią mieszkającego w nim proboszcza. Zubożony fundusz parafialny pozostał tylko przy jednej włóce ziemi, nie miał nawet żadnych pieniężnych legatów, które by ten niedostatek złagodziły.
Wystawiony z drzewa kościół powiększony został w roku 1781 przez dostawienie nowej jego części. Wtedy to też dokonano pewnych remontów, jak na przykład zrobiono podmurowanie, zastosowano opierzenie i pokryto tę budowlę odpowiednio, zabezpieczając tym samym na przyszłość. Podobnie wznosząca się nad naczelną ścianą wysoka wieża została odnowiona pomalowana pod pokost i pokryta blachą.
Kościół liczy 30 łokci długości, 12 szerokości; pod nim rozciągają się dwie murowane piwnice. Wewnątrz znajduje się pięć ołtarzy.
Wielki, przypominający snycerską rzeźbę, malowany i złocony, zawiera obraz Trójcy Przenajświętszej, szczególnie pięknego pędzla; w bocznych, wykonanych podobnie, umieszczone są obrazy: Matki Bożej, ozdobiony srebrną szatą i złoconymi koronami; św. Tekli, malowidło również zwracające uwagę swoim pięknem; statua Chrystusa, z palmą w ręku, okrytego błękitna szatą; Jego głowę otaczają złociste promienie; ostatnim obrazem w kolejności jest wizerunek św. Jana Nepomucena.
Zakrystia w srebro i inne sprzęty jest zaopatrzona przyzwoicie.
Bractwo różańca św., działające niegdyś w tym kościele, w czasie wizyty metropolitalnej już nie istniało.
Szpital stanowi osobny, drewniany dom, pokryty słomą.
Proboszcz, mimo tak szczupłego funduszu, bo przynoszącego zaledwie r.s. 50 dochodu rocznie, utrzymywał komendarza i organistę, wypełniając przykładnie posługę wśród parafian; z powodu straty folwarku nie mogły tylko dojść do skutku obligacje wyznaczone przez fundusz, to jest dwie msze św. tygodniowo.
W obrębie parafii miorskiej istnieje pięć kaplic, mianowicie, w: - Kamieńpolu, - przy Świętej Wodzie, - Miorach, - Kociłowie, - Szczałnie wszystkie one, nie opatrzone funduszem ani indultami, nie przynoszą parafianom religijnej korzyści.
Drewniane zabudowania plebanii chyliły się ku ruinie; o ile nie uzyskają odpowiedniej pomocy, zniszczą się zupełnie; reszta budowli gospodarskich jest w dobrym stanie.
Biblioteka funduszowa składała się z 50 tomów.
Kościół miorski słynie w odległych nawet okolicach z odprawiania tutaj z pomocą kapłanów z sąsiednich parafii czterdziestogodzinnego nabożeństwa, z kazaniami i naukami, wiodącymi do poprawy życia chrześcijańskiego. W tym czasie gromadzi się tu znaczna liczba wiernych.
Parafia miorska ma najbliższy kościół rzymskokatolicki parafialny w Pohoście, oddalonym od niej o dwie mile.
Zamieszkująca ją ludność wyznania rzymskokatolickiego, spisana w 1842 roku, stanowiła 3 410 osób.
Kościół miorski zaliczony został do klasy IV. Proboszcz odbiera roczną wypłatę ze skarbu wysokości r.s. 275 i ma na swój użytek wydzieloną ziemię o wartości 30 dziesięcin.
Jednostki miar obowiązujące, na terenach okupowanych przez Rosje;
1 włóka = 30 morgów = 16.7928 ha
1 mila = 4 ć wierć mile = 8 półć wierć mili, czyli staje milowe = 14816 łokci = 8534,3 metra
1 wiorsta = 500 sążni = 1,0668 km
1 sążeń = 3 arszyny = 2,3 m
1 arszyn = 16 werszkow = 71,11 cm
1 łokieć = 2 stopy = 4 ć wierci = 24 cale = 288 linii = 57,6 cm
1 wiorsta2 = 260 000 sążni2
1 desiatina = 2400 sążni2 = 1,09 ha
1 arszyn2 = 0,5058 m2
1 czetwiert = 209,9 l
1 wiadro = 12,3 l
1 ros. tona = 1015,5 kg
1 pud = 40 funtów = 16,38 kg
1 funt = 32 łuty
e-mail 
Kościół Katolicki zbudowany w latach 1905 1907 pod wezwaniem;
Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i
św. Jozafata Kuncewicza
Biskupa i Męczennika – siedziba dekanatu.
Proboszczem i Dziekanem Miorskim jest ks. kan. Krzysztof Miękina. Parafia obejmuje 55 miejscowości i ma 3 punkty filialne w tym Wiata i Przybrodzie.
Działa Żywy Różaniec, Apostolstwo Dobrej Śmierci, Apostolstwo Bożego Miłosierdzia, III Zakon Franciszkański, Koło Ministrantów, schola, chór parafialny, krąg młodych małżeństw.
Strona gotowa do druku